Er is een moment op het pad waarop we beginnen te vrezen dat we iets kostbaars zullen kwijtraken — onszelf. We maken contact met iets — met Dat — wat we ervaren als oneindig stil, leeg en ruim. We staan dan als het ware op de rand van een oceaan van oneindige leegte en dénken te weten hoe het zou zijn wanneer we onszelf dieper in die stille leegte zouden onderdompelen. We stellen het ons voor als vormeloos, tijdloos, zonder centrum, zonder expressie. Zonder vervulling. Dat voelt natuurlijk...

"Wat is een gemeenschappelijke eigenschap van alle vrouwen met wie je hebt gesproken?" vroeg ik aan een vriendin die een boek met...

Ik zing hier in Rishikesh kirtan voorafgaand aan de satsangs in de ashram. Meestal een heerlijke ervaring, maar deze keer loop ik er een...