Bhakti: van vorm, naar vormeloos en verder
'Waarom zou je eigenlijk nog kirtan zingen als je diep inzicht hebt in je ware natuur?'
Dit vroeg iemand me toen we na een kirtan in Rishikesh op een stoepje tussen de zwerfhonden en sadhu’s zaten na te kletsen.
Waarom niet? dacht ik, mijn ogen nog vochtig van de zoete tranen van devotie en mijn hart nog wagenwijd open van de diepe liefde die voor iedereen zo voelbaar was geworden deze avond.
Mijn gedachten gingen naar grote leraren: Anandamayi Ma, Ramana Maharishi, Nisargadatta Maharaj.
Zij zongen kirtan en gaven op hun manier uiting aan een liefde voor het goddelijke.
Maar waarom leeft in mensen zoals hen nog devotie, voor hen is er immers niets buiten het Zelf?
Wanneer de wijzen uiting geven aan devotie komen dualiteit en non-dualiteit op een inspirerende manier samen. Ze werden niet onverschillig naar de wereld toe, maar hebben haar nog meer lief.
Zij laten je zien: ook de wereld is Dat!
Bhakti yoga, het pad van liefde, overgave en toewijding begint in dualiteit.
Er is een ‘ik’ die zich vol verlangen richt tot een vorm buiten zichzelf.
Die vorm kan heel concreet zijn, een leraar of bijvoorbeeld Jezus of Boeddha, een heilige berg of rivier. De vorm kan ook subtieler zijn, bijvoorbeeld Shiva of Durga, God, de waarheid, schoonheid, liefde.
Deze begin fase, hoe vol liefde en extase ze soms ook is, berust nog altijd op een gevoel van afgescheidenheid. Het is wel een belangrijke fase want ze cultiveert kwaliteiten als overgave, compassie, geduld, bescheidenheid en doorzettingsvermogen.
Bhakti kan er groots en meeslepend uit zien, maar juist ook klein en intiem. We zien vaak de vreugdevolle kant: opzwepende kirtan, wierook, bloemenkransen en prachtige poëzie. Maar er zullen ook minder vreugdevolle tijden zijn. Periodes waarin je vertrouwen in het pad van bhakti op de proef wordt gesteld: je verliest de vurigheid van je verlangen of je denkt dat onvoorwaardelijke liefde niet voor jou is weggelegd.
Wanneer je ook op deze momenten het vuur van verlangen blijft voeden op een manier die bij je past zul je uiteindelijk steeds meer een diepe verbondenheid met het Goddelijke ervaren.
De dualiteit verzacht steeds meer, je ontdekt dat de vorm waarnaar je steeds zo verlangde haar vorm verliest en je ziet nog slechts een expressie van iets wat dieper en grootser is, ongelimiteerd door welke vorm dan ook.
Liefde en Geliefde smelten samen.
Eigenlijk was het er altijd al, realiseer je je.
De liefde zonder vorm, Puur Bewustzijn.
Misschien verstomt je zang, wat is er nog te offeren, aan wie?
De Liefde verleidt je je blik naar binnen te richten, en laat je zien dat dát waarnaar je verlangde nog meer verlangde naar jou.
Bhakti heeft je geleid naar Jnani (inzicht).
Er is niets meer te doen. Vervulling.
Vanuit die realisatie opent de Bhakta zich naar waar eerst de wereld was, en ze ziet....
alleen maar liefde.
Ze ziet alles als de expressie van de Eene.
Een enorme stroom van liefde, compassie en dankbaarheid ontwaakt.
Adem stroomt naar binnen, een lied begint te klinken, hoe kan ze ook anders…..
Leven stroomt
Ganga Ma
November 5th 2024
Foto: momenten van verstilde extase in de tempel in Rishikesh tijdens het Shivaratri festival in 2018
Sacred texts sing of my reality,
But I cannot be found in them,
For I am the one listening.
I am always close than breath.
~ Radiance Sutra's by Lorin Roche
(a poetic interpretation of the Vijana Bhairava Tantra)