Ik zing hier in Rishikesh kirtan voorafgaand aan de satsangs in de ashram.
Meestal een heerlijke ervaring, maar deze keer loop ik er een beetje in vast.
Het beeld van een transparante doos die me gevangen houdt komt in me op.
Het herhalende karakter van de mantra's die ik al zo lang chant, het me aanpassen aan de gewoontes van de ashram, het idee dat ik elke dag om 4 uur devotie moet brengen.... het voelde te gestructureerd en beknellend voor mijn hart wat zich zo thuis voelt in de vrije stroom.
Ik zag hoe dit gevoel van onvrijheid zich in me ontvouwde en mijn hart begon te spreken: kan je de vrijheid vinden die verborgen ligt hier in de diepte van de klank die door je heen beweegt? Kan je er in oplossen? Ben je bereid om het je te laten verslinden?
Werkelijke vrijheid is niet afhankelijk van de situatie.
De stem is genoeg, en je bereidheid.
De beperkende factor is de mind die je weghoud van de diepste overgave aan de stem in elk moment.
Om aan zichzelf vast te kunnen houden zal de mind altijd een reden vinden.
Ik luisterde, en de stem bracht me thuis.
