Verschijnen in Zijn
- gangasoulfulsilenc
- 20 okt
- 2 minuten om te lezen
Er is een moment op het pad waarop we beginnen te vrezen dat we iets kostbaars zullen kwijtraken — onszelf.
We maken contact met iets — met Dat — wat we ervaren als oneindig stil, leeg en ruim.
We staan dan als het ware op de rand van een oceaan van oneindige leegte en dénken te weten hoe het zou zijn wanneer we onszelf dieper in die stille leegte zouden onderdompelen.
We stellen het ons voor als vormeloos, tijdloos, zonder centrum, zonder expressie.
Zonder vervulling.
Dat voelt natuurlijk niet aanlokkelijk — beangstigend zelfs.
Wat blijft er dan nog over?
Het grote niets?
De levendige schoonheid van stilte voelen we aanvankelijk nog niet, en daarom volgt er vaak een terugtrekkende beweging: hier zal ik ‘het’ in ieder geval niet vinden.
Deze angst om eigenheid in Zijn te verliezen kan een groot obstakel zijn voor de spirituele beoefenaar. We houden daarmee onnodig lang vast aan de identificatie met onze persoonlijkheid — de manier waarop we onszelf hebben leren kennen gedurende ons leven tot nu toe.
Zelfs de aspecten van onze persoonlijkheid waaraan we lijden, verkiezen we vaak boven vrijheid.
De angst om eigenheid te verliezen komt voort uit de misvatting dat dat wat kleur geeft aan onze unieke expressie, uit het ego voorkomt. Alsof het ego — de afgescheiden ‘ik’ waarmee we ons identificeren — de bron is van spontaniteit, vrije expressie en uniciteit.
Zoals meestal is juist het tegenovergestelde waar.
Je zou het namelijk ook anders kunnen zien: wanneer de egostructuur verzacht, wordt de openheid in ons steeds ruimer en leger, waardoor er juist méér ruimte ontstaat voor Zijn, voor Liefde en Wijsheid, om op haar meest unieke en spontane manier expressie te geven in de wereld van tijd en vorm.
We hoeven alleen maar te kijken naar de wijzen van weleer om te beseffen dat de vorm, de persoonlijkheid, niet verdwijnt. Het waren stuk voor stuk markante, eigenwijze en soms zelfs ‘onaangepaste’ mensen. Wanneer we lezen over hun levens ontdekken we: de persoonlijkheid verdwijnt niet, maar wordt juist vrijer.
Ze is niet langer gevangen in de angsten en verlangens van de egostructuur, die zeer beperkend werken. Er kunnen nog steeds voorkeuren zijn, maar we zijn er minder afhankelijk van en ze zijn minder dwingend. Wanneer we niet tegemoetgetreden worden in onze voorkeuren, worden we daar niet door geraakt.
We ontvangen het leven zoals het zich ontvouwt, omdat we onszelf én de wereld om ons heen herkennen als die oneindige openheid waarin Zijn in alle vrijheid en intelligentie tot expressie komt in een oneindige stroom van creativiteit.
Of, nog preciezer gezegd: er is een diep weten dat alles wat verschijnt in de openheid, én de openheid zelf, Dat (Zijn, God, Wijsheid, Liefde) is.
Mocht je ooit weer eens aan die rand van de oceaan van stilte staan, en datgene in jezelf ontmoeten wat bang is om te verdwijnen, neem het dan eens bij je en verwelkom alle sensaties, gedachten en gevoelens die daarbij horen. Zo zal het langzaam kunnen verzachten in de warmte van je liefdevolle aandacht en misschien wel nieuwsgierig worden naar hoe het zou zijn om te drijven in die oceaan van stilte. Als golf én als water.
Ganga Ma, 20 oktober 2025
