Een jaar of 12 geleden…
Ik ben in een ashram in de bossen van een klein eiland in Canada en zal vannacht slapen op een houten vlonder omhuld door een veld ruisende varens.
Een paar laatste regen druppen tikken op de tarp boven me, de echo van de kirtan gonst in me na.
Ik heb alleen mijn gitaar bij me, een kleine tas met wat kleding en een schapenvacht.
Ik ga liggen op de zachte wol en laat de nachtelijke geluiden van het bos in me lot leven komen.
De donkerte onder het bladerendak van de oude bomen voelt geruststellend.
Ik voel de streling van de koele avondbries op mijn huid, teder.
Haar vrijheid is betoverend zacht en maakt me vloeibaar.
Ze maakt de extase die in mijn huid leeft voelbaar, en al snel volgt de rest…
Ik vloei uit over de hele manifestatie en laat me, er is geen keus, mee voeren naar buiten de tijd.
Ik weet: hier in het niets, hier ligt alles besloten.
Hier ligt de vervulling van het diepste verlangen dat schuil ging achter alles waar ik ooit naar dacht te verlangen. Hier lossen alle verlangens op. Hier, in deze eenvoud, los ‘ik’ op.
Er is geen twijfel: de werkelijke vervulling is in ieder moment voor ons beschikbaar.
Haar eenvoud kan onwennig voelen. Er is niets nodig, je hoeft niets aan jezelf te veranderen.
Geen middel, geen techniek, geen offer. Het is er, zomaar.
Het wacht geduldig op ons loslaten van het grijpen naar dat wat we denken te begeren.
Het grijpen, het streven, het verlangen, het is een gewoonte die we los kunnen laten.
We kunnen haar ook laag voor laag afpellen door alle verlangens die ons raken in hun volheid en zonder oordeel te doorvoelen. Net zo lang tot we bij het diepste verlangen komen wat ten grondslag ligt aan al onze verlangens. Dit verlangt leidt je de weg.
We vinden haar, Zij vindt ons, in de diepe penetratie van dit moment.
Ook op jou ligt deze vervulling te wachten, maar ze kan beangstigend voelen, ik weet het.
In de beoefening van devotionele non-duale yoga leren we deze ervaring van diepe onvoorwaardelijke vervulling kennen, vertrouwen. Zo zullen we onszelf steeds meer toe kunnen staan te komen tot overgave aan dat wat is, hier.
We ontdekken dat wanneer we niets meer vasthouden, Alles ons toekomt.
Ganga Ma, 9 december 2024
